Mijn naam is Corrie en ik ben 79 jaar.

 

In de zomer van 2009 voelde ik mij al een half jaar niet goed, altijd moe en totaal geen fut.

Daarvoor was ik door een arts/acupuncturist succesvol behandeld voor depressies die opgetreden waren na mijn genezing van borstkanker.

Deze arts verwees mij naar de huisarts.

Maar een algemeen onderzoek leverde niets op.

De klachten hielden aan.

De specialist in het ziekenhuis wilde mij eind 2008 direct opnemen voor een kleine kijkoperatie.

Een inwendig onderzoek had namelijk ook niets opgeleverd.

Ik had echter eind 2008 geen zin en geen tijd voor een ziekenhuis opname.

De specialist hield vol om mij dan in januari 2009 op te nemen.

Maar in januari 2008 hadden wij ons 50 jarig huwelijksfeest gepland.

Eind januari 2009 moest het dus gebeuren.

 

Na de operatie lag ik bij te komen in de uitloopkamer, in de veronderstelling dat alles goed was verlopen. Ondertussen kreeg mijn man een telefoontje van het ziekenhuis.

Of hij onmiddellijk wilde komen….

Mijn man wist meteen dat het foute boel was.

Inderdaad kregen wij de bevestiging toen wij de arts zagen binnenkomen.

Hij kwam met een doodgravers gezicht binnen herinnerde ik me nog goed.

“Ik heb iets ernstigs gezien”, waren zijn openingswoorden.

“Het spijt mij voor deze slecht nieuws boodschap”.

Hij keek mij aan , alsof hij wilde zeggen: “dit gaat niet lang meer duren, mevrouw”.

De specialist had een heel grote tumor met uitzaaiingen gezien rond de eierstokken.

Routinematig stelde de arts het plan van aanpak voor.

Eerst een chemokuur, daarna opereren en dan noch nog enkele chemokuren.

Hij liet er echter geen misverstand over bestaan, dat hij de kans op genezing gering achtte.

“We zijn aan het overleven, mevrouw”.

 

Begrijpelijk kwam de klap hard aan.

Eerst hebben we samen uitgehuild.

Ik maakte me vooral zorgen over mijn echtgenoot.

Wat moet hij zonder mij?

Redt hij zich dan wel?

Misschien is dat typisch vrouwelijk….

Eenmaal thuis maakte ik de balans op.

Mijn ziekte bleef onwerkelijk.

Ik dacht echter dat er nog veel pijnlijker dingen zijn, zoals de aardbeving in Haïti waar mensen man, vrouw of kinderen verloren en alles wat zij bezaten.

Of ouders die in onmin leefde met hun kinderen.

 

De eerste chemokuur duurde een aantal weken en ik was zoals gebruikelijk erg ziek.

In deze weken kreeg ik bezoek van een oudere dame die ik eerder in de kerk had ontmoet.

Alsof het zo moest zijn kwam deze mevrouw precies op het goede moment op bezoek.

Zij had een vreemd geschenk, een pot met poeder.

 

En dan te bedenken dat deze mevrouw door een misverstand in de veronderstelling verkeerde dat ik al was overleden….

“Neemt u het alstublieft aan”, smeekte zij.

De mevrouw probeerde mij ervan te overtuigen elke dag op de nuchtere maag 20 gram van deze poeder met water in te nemen.

Zij zei: “Juist tijdens de chemokuur, wanneer mijn conditie erop achteruit zou gaan”.

Blijkbaar had zij al eerdere positieve ervaringen met deze poeder meegemaakt.

Daarna vertelde zei enthousiast er op los over de poeder.

Deze Vital Formula 99, dit is de naam van de poeder, bestaat uit 114 biologische bouwstoffen die ons lichaam iedere dag nodig heeft.

De Vital Formula 99 is biologisch gekweekt zonder gebruik van gifstoffen en kunstmest.

Daarna wordt het tot 70 graden onder nul diepgevroren zodat het levend blijft.

De Vital Formula wordt uitsluitend gemaakt uit biologische groenten en fruit.

 

Ik zag later deze Vital Formula 99 in de keuken staan en dacht, wat moet ik ermee?

Maar na een paar dagen bedacht ik, het is met zoveel liefde gegeven, laat ik het maar innemen.

Eigenlijk om die mevrouw niet teleur te stellen…

Tenslotte is het alleen maar groenten en fruit.

 

Na de eerste chemokuur en de door de arts geplande vier uur durende operatie volgde nog drie chemokuren.

Op een van de foto’s die ik van mijn buik zag waren allemaal witte stippen te zien.

Dat waren de uitzaaiingen die o.a. op mijn vetschort in de buik zaten.

Mijn tumormarker was 580.

 

De aanvankelijk zo sceptische artsen waren verbaasd.

Een vooraf bijna onmogelijk geachte genezing tekende zich af.

Het was de artsen al opgevallen dat mijn conditie zo goed was.

 

Enkele maanden geleden liep ik in het ziekenhuis tegen een zuster op die ook tijdens mijn operatie had geholpen. Zij schrok zo, dat ze enkele ogenblikken niets kon uitbrengen.

Ze zei: “Mevrouw, bent u het echt?”

Kennelijk had zij niet verwacht dat ik nog zou leven.

Een andere vrouwelijke arts uit het ziekenhuis vertelde mij, dat er bij de artsen onderling met verwondering over mijn genezing wordt gesproken.

 

Inmiddels is mijn tumormarker 7,9.

En ik heb weer veel energie.

Ik was de gordijnen en heb een tafel geschuurd en in de lak gezet.

Als ik wakker word ben ik niet moe meer.

 

Inmiddels gebruiken mijn man en mijn drie kinderen allemaal de Vital Formula 99.

Ook zij voelen de kracht van de poeder.

Enkele maanden geleden lag ik voor een onderzoek in het ziekenhuis.

Op de kamer lag ook een andere mevrouw.

Enthousiast vertelde ik mijn ervaringen met de Vital Formula 99.

Haar reactie was alleen: “Weet de dokter hiervan? “

Ik vertelde haar dat ik het inderdaad met de dokter had besproken.

Maar de reactie van de arts was lauw:

“Als u denkt daar baat bij te hebben, dan moet u er mee doorgaan.

Groenten en fruit is altijd goed…”.

Corrie, Eindhoven